Tag: Resilience

The UK Government Resilience Framework

HM Government, Cabinet Office | 2022

The professionalism and commitment of the people who contribute to the UK’s resilience is extraordinary, and we have a well-established framework for civil protection in the UK. But the last few years have exposed the need to build on these strong foundations and strengthen our resilience to prevent better, mitigate, respond to and recover from the nation’s risks. That is why the UK Government committed, in the Integrated Review, to a new Resilience Strategy: The UK Government Resilience Framework (pdf) or online.

The framework is the first articulation of how the UK Government will deliver on a new strategic approach to resilience. It is based on three core principles:

  • A developed and shared understanding of our civil contingencies risks is fundamental.
  • Prevention rather than cure wherever possible: a greater emphasis on preparation and prevention.
  • Resilience is a ‘whole of society’ endeavour, so we must be more transparent and empower everyone to make a contribution.

This framework focuses on the foundational building blocks of resilience, setting out the plan for 2030 to strengthen the frameworks, systems and capabilities which underpin the UK’s resilience to all civil contingencies risks. The framework’s implementation window reflects the UK Government’s long-term commitment to the systemic changes needed to strengthen resilience over time and matches the commitments made in the Integrated Review. Delivery has already begun, and we are making quick progress on our commitments, with 12 expected to be completed by 2025. This framework represents a package of measures to broaden and strengthen the resilience system centred on six themes:

  • Risk.
  • Responsibility and accountability.
  • Partnership.
  • Community.
  • Investment.
  • Skills.

For each theme, this framework aims to demonstrate how our proposals will deliver tangible changes and benefits for those working in the resilience system and the public.

From Annex D. Acronyms and definitions

Crisis: An event or series of events that represents a critical threat to the health, safety, security, or well-being of a community or other large group of people, usually over a wider area.

Resilience: The ability to anticipate, assess, prevent, mitigate, respond to, and recover from natural hazards, deliberate attacks, geopolitical instability, disease outbreaks, and other disruptive events, civil emergencies or threats to our way of life.

Risk: An event, person or object which could cause loss of life or injury, damage to infrastructure, social and economic disruption or environmental degradation.

Oliver Dowden, Chancellor of the Duchy of Lancaster: “These are unsettled and troubling times. Russia’s brutal invasion of Ukraine; the wide-ranging impacts of the COVID-19 pandemic; increasing signs of the impact of climate change; and constant and evolving cyber challenges are recent examples of an evolving threat picture.

We live in an increasingly volatile world, defined by geopolitical and geoeconomic shifts, rapid technological change and a changing climate. This context means that crises will have far-reaching consequences and are likely to be greater in frequency and scale in the next decade than we have been used to. We have a responsibility to prepare for this future.

This challenge is not unique to the United Kingdom but faced by countries around the world. However, we must act now to bolster the United Kingdom’s resilience and ensure we have plans to prepare for and mitigate a wide range of risks when they arise on our shores, ensuring we can face the future confidently.

We have bold and comprehensive plans to build resilience to specific risks. We have launched our Net Zero Strategy, the National Cyber Strategy and the British Energy Security Strategy, all of which tackle some of the most pressing challenges we face. We are also refreshing our Integrated Review to ensure that the UK’s security, defence, development and foreign policy strategy keeps pace with the evolving environment.

But alongside these plans, we must strengthen the underpinning systems that provide our resilience to all risks. This UK Government Resilience Framework is our plan to achieve this… This Framework is a broad and tangible set of actions. It is the first step in our commitment to develop a wide and strategic approach to resilience. We are committed to working with partners, industry and academia from across the UK to implement this Framework but also as we continue to develop our approach.

A strong resilience system – including UK Government departments, devolved administrations, local authorities, emergency services and the private and voluntary and community sectors – is more important than ever.

Working together to build our national resilience will mean we are better equipped to tackle the challenges that come our way, ensuring businesses grow, our communities thrive, and citizens can build a brighter future.”

This publication is part of Ecosystem City: Lessons from the Forest

Resilience Thinking

Sustaining Ecosystems and People in a Changing World

Brian Walker and David Salt | 2006

Increasingly, cracks are appearing in the capacity of communities, ecosystems, and landscapes to provide the goods and services that sustain our planet’s well-being. The response from most quarters has been for “more of the same” that created the situation in the first place: more control, more intensification, and greater efficiency. It is publisher by Island Press.


“Resilience thinking” offers a different way of understanding the world and a new approach to managing resources. It embraces human and natural systems as complex entities continually adapting through cycles of change, and seeks to understand the qualities of a system that must be maintained or enhanced in order to achieve sustainability. It explains why greater efficiency by itself cannot solve resource problems and offers a constructive alternative that opens up options rather than closing them down.

In Resilience Thinking, scientist Brian Walker and science writer David Salt present an accessible introduction to the emerging paradigm of resilience. The book arose out of appeals from colleagues in science and industry for a plainly written account of what resilience is all about and how a resilience approach differs from current practices. Rather than complicated theory, the book offers a conceptual overview along with five case studies of resilience thinking in the real world. It is an engaging and important work for anyone interested in managing risk in a complex world.

Bibliography

Walker, B. and Salt, D. (2006) Resilience Thinking: Sustaining Ecosystems and People in a Changing World. Washington, D.C., United States: Island Press

The resilient city – state of the art

Nikola Hochholdinger, Alexandra Schantl and Thomas Prorok | KDZ

During the pandemic, the discussion about the resilience of our social system and especially of Austrian cities and municipalities is increasingly becoming the focus of political and social discourse. This working document provides a first overview of the state of scientific discussion on urban resilience, existing literature, research projects and planning tools with a focus on the local level.

In the context of cities and municipalities and public administration, the concept of resilience is primarily related to disaster management. In addition to governance, resilience management also includes other disciplines such as technical, economic, ecological, and social resilience.

The resilient city – state of the art

Download 

Systeemrobuustheid in het waterbeheer

Over het voorkomen van onacceptabele schade

Marjolein Mens | 2015

De maatschappelijke gevolgen van overstromingen en droogte nemen toe Overstromingen en droogte hebben wereldwijd steeds grotere maatschappelijke gevolgen. Ook neemt de kans op deze gebeurtenissen waarschijnlijk toe door klimaatverandering. Waterbeleid richtte zich tot op heden op het voorkómen van overstromingen of droogte, door bijvoorbeeld dijken te bouwen of reservoirs aan te leggen. Het is echter praktisch onmogelijk om 100% bescherming te bieden. Dit besef heeft in de afgelopen decennia geleid tot een risicobenadering. Dit houdt in dat beleid zich niet alleen richt op het beschermen van extreme gebeurtenissen, maar ook op het beperken van de gevolgen, om zo overstromingsrisico en droogterisico te beperken.

Risicobenadering heeft beperkingen
Met de risicobenadering worden extreem grote gevolgen niet voorkomen, ook al is de gemiddelde jaarlijkse schade (= het risico) gereduceerd tot een acceptabel niveau. In termen van risico is tien jaar lang 100 slachtoffers per jaar vergelijkbaar met eenmalig 1000 slachtoffers in dezelfde periode. Dit laatste heeft alleen een grotere maatschappelijke impact. Extreem grote gevolgen die in één keer optreden worden onacceptabel gevonden als herstel hiervan heel moeilijk of zelfs onmogelijk is. Dit betekent dat niet alleen het risico maar ook de potentiële gevolgen van extreme gebeurtenissen gereduceerd moeten worden tot een acceptabel niveau. Dit geldt voor gevolgen van zowel overstromingen als droogte. Het ontbreekt echter aan methodes om het voorkomen van extreme gevolgen van overstromingen en droogte (rampen) mee te nemen in beleidsvorming.

Een andere beperking van risico als beleidscriterium is dat het aannames vraagt over herhalingstijden van hoogwaters en droogte, omdat deze onzeker zijn. Herhalingstijden worden bepaald met meetreeksen van bijvoorbeeld waterstanden of neerslag en met statistische technieken. De meetreeks is meestal niet lang genoeg om de herhalingstijd van kleine-kans-gebeurtenissen met zekerheid te bepalen. Hoe risico’s zich ontwikkelen in de toekomst is nog onzekerder, omdat niet exact te voorspellen is hoe het klimaat en de economie zich ontwikkelen. Door al die onzekerheden is het dus ook onzeker of een voorgestelde maatregel het gewenste effect op het risico zal hebben. Dit is nog een reden om aanvullende beleidscriteria die beter met onzekerheid kunnen omgaan te verkennen.

Robuustheid als nieuw perspectief voor het omgaan met extreme gebeurtenissen

Het begrip robuustheid lijkt een bruikbaar begrip voor het omgaan met extreme gebeurtenissen. Dit begrip is bekend uit andere vakgebieden, waar het wordt gebruikt in relatie tot systemen en netwerken, bijvoorbeeld verkeersnetwerken, elektriciteitsnetwerken of computers. Als deze systemen robuust zijn blijven ze functioneren in geval van een ongeluk of storing. Een gebied dat is blootgesteld aan overstromingen of droogte is ook een systeem. Als een gebied robuust is voor overstromingen en/of droogte, dan kan het blijven functioneren ondanks dat het is ondergelopen of ondanks langdurige droogte. Als een gebied kan blijven functioneren is het waarschijnlijk dat gevolgen beheersbaar blijven en echte rampen worden voorkomen. In dit proefschrift is het begrip (systeem)robuustheid toepasbaar gemaakt voor overstromingen en droogte door middel van robuustheidscriteria, die zijn getest in vier casestudies. Uit deze casestudies is gebleken dat het meenemen van robuustheidscriteria tot andere beleidskeuzes kan leiden. Het biedt daarmee een nieuw perspectief voor het omgaan met extreem hoogwater en langdurige droogte.

Robuustheid = weerstand + veerkracht

In dit proefschrift is systeemrobuustheid gedefinieerd als het vermogen van een systeem om te blijven functioneren tijdens verschillende mate van verstoring. Overstroming en droogte worden gezien als verstoringen op een systeem (gebied). ‘Blijven functioneren’ betekent dat er geen schade optreedt of dat de schade beperkt blijft en het gebied weer snel herstelt. Het vermogen van een systeem om schade te voorkomen wordt weerstand genoemd.

Het vermogen om te herstellen van schade wordt veerkracht genoemd. Robuustheid is het resultaat van deze twee eigenschappen. Door het analyseren van robuustheid wordt duidelijk onder welke omstandigheden gevolgen gaan optreden en onder welke omstandigheden gevolgen niet meer herstelbaar zijn. 

Drie criteria om robuustheid te kwantificeren

Robuustheid kan nu geanalyseerd worden door middel van drie robuustheidcriteria. De volgende criteria helpen de reactie van een systeem op een verstoring te beschrijven: 

    1. Weerstand: de ‘reactiedrempel’ van het systeem.
    2. Proportionaliteit: de mate waarin gevolgen geleidelijk optreden.
    3. Beheersbaarheid: de mate waarin de gevolgen onder een kritische herstelgrens blijven.

Het eerste criterium verwijst naar de kleinste verstoring die tot significante schade leidt. Bij overstromingen is dit bijvoorbeeld de laagste afvoer die schade veroorzaakt. Dit wordt vooral bepaald door het beschermingsniveau tegen overstromingen. Bij droogte is de verstoring bijvoorbeeld neerslagtekort. Weerstand kan dan uitgedrukt worden in de kleinste hoeveelheid neerslagtekort die schade veroorzaakt. 

Het tweede criterium komt voort uit het plotselinge karakter van een overstroming, bijvoorbeeld als een dijk doorbreekt. Een kleine toename van de afvoer leidt dan ineens tot een grote overstroming met grote gevolgen. Het uitgangspunt is dat plotselinge gebeurtenissen meer impact hebben, omdat mensen zich daar niet op voor kunnen bereiden. In een robuust systeem moeten plotselinge overstromingen en droogte dus vermeden worden. 

Het derde criterium vergelijkt de gevolgen met een kritische herstelgrens. Deze herstelgrens verwijst naar de fysieke en sociaaleconomische capaciteit van een gebied om zich te herstellen van de gevolgen van een overstroming of droogte. Als de gevolgen groot zijn ten opzichte van de herstelcapaciteit dan zal het lang duren voordat een gebied weer kan functioneren zoals voor de overstroming of droogte. Hoe langer de hersteltijd hoe groter de gevolgen op de lange termijn. Door een kritische grens te trekken wordt het mogelijk om te beoordelen onder welke omstandigheden deze kritische grens wordt overschreden.

Beleidsvoorkeuren veranderen door robuustheidsperspectief

Bij het maken van beleid over overstromingsrisico’s is het gebruikelijk om maatregelen te beoordelen op hun effect op overstromingsrisico in relatie tot hun investeringskosten (als onderdeel van een maatschappelijke kosten-batenanalyse). Overstromingsrisico wordt dan uitgedrukt als verwachtingswaarde van de schade. Ten opzichte van dit risicocriterium hebben de robuustheidscriteria een meerwaarde, omdat niet alle maatregelen die het risico verlagen ook de robuustheid vergroten. Met andere woorden: sommige maatregelen veranderen het systeem zodanig dat het beter kan omgaan met grote overstromingen. Dit is aangetoond in twee casestudies over overstromingen vanuit de IJssel en de Maas. Robuustheidcriteria kunnen dus tot andere beleidsvoorkeuren leiden.

Bij het maken van beleid over zoetwatervoorziening is het gebruikelijk om maatregelen te beoordelen op hun effect op leveringszekerheid van water. Leveringszekerheid als criterium is echter beperkt omdat het alleen iets zegt over de kans dat watertekort optreedt en niets over de maatschappelijke gevolgen hiervan. De robuustheidscriteria hebben dan een meerwaarde, omdat de maatregelen ook beoordeeld worden op de gevolgen van een eventueel watertekort, en of deze gevolgen nog acceptabel zijn. Ook de twee casestudies over droogte hebben aangetoond dat een beoordeling op basis van robuustheid tot andere beleidsvoorkeuren kan leiden.

Hoe ziet een systeem eruit dat robuust is voor overstromingen?

Systemen met een hoog beschermingsniveau dat overal gelijk is (zoals in het Nederlandse rivierengebied) hebben een grote weerstand tegen afvoeren. Ze zijn daarmee alleen niet automatisch robuust voor extreme afvoeren, omdat deze afvoeren plotselinge overstromingen kunnen veroorzaken met veel schade in een groot gebied. Een manier om een dergelijk systeem robuuster te maken is door de beschermingsniveaus te differentiëren. Hierdoor lopen minder kwetsbare gebieden als eerste onder en neemt de dreiging bij kwetsbaardere gebieden af. Een andere manier is door de dijken praktisch doorbraakvrij te maken. Plotselinge overstromingen worden hiermee vermeden en de gevolgen zijn kleiner, omdat er veel minder water tegelijk het gebied instroomt. Een combinatie van doorbraakvrije dijken met verschillende hoogtes is ook mogelijk en zal de robuustheid nog verder vergroten. Tot slot zijn maatregelen die de gevolgen beperken aan te bevelen voor een robuuster systeem, maar ze moeten dan wel de schade reduceren tot onder de herstelgrens.

Hoe ziet een robuuste zoetwatervoorziening eruit?

Systemen hebben een hoge weerstand tegen droogte als hun bergingscapaciteit groot is in verhouding tot de watervraag, bijvoorbeeld systemen met een groot waterreservoir. Een grote bergingscapaciteit betekent meestal ook een grote leveringszekerheid. Gevolgen van droogte hangen vooral samen met de absolute vraag. Als de vraag onder normale omstandigheden heel groot is, dan veroorzaakt een droogte veel schade. Robuustheid kan vergroot worden door de vraag structureel te verminderen en door kortetermijnmaatregelen of noodmaatregelen te plannen, zoals prioriteren tussen watervragers en tijdelijke aanvoer van water uit andere bronnen. Systemen waar landbouw veel water vraagt zijn gebaat bij diversiteit in gewassen.

Conclusie

Dit proefschrift heeft het begrip robuustheid toepasbaar gemaakt voor beleidsvorming op het gebied van overstromingen en droogte. Het biedt hiermee een nieuw perspectief voor het omgaan met extreme hoogwaters en langdurige droogte. Het robuustheidperspectief ondersteunt beleidsmakers in het verkennen van kleine-kans- gebeurtenissen en het overwegen of de gevolgen hiervan nog acceptabel zijn. Het kwantificeren van robuustheidscriteria is een middel om inzicht te krijgen in systeemeigenschappen die ervoor zorgen dat gevolgen beperkt blijven zodat onbeheersbare situaties worden voorkomen.

Dit artikel betreft de samenvatting van het proefschrift System Robustness Analysis in Support of Flood and Drought Risk. Het is goedgekeurd door Prof. ir. E. van Beek, Universiteit Twente (promotor), Dr. F. Klijn, Deltares (copromotor) en Dr. J.P. van der Sluijs, Universiteit Utrecht (copromotor). 

Het artikel is gepubliceerd met toestemming van de auteur. Het maakt onderdeel uit van het e-boek Publiek Risico; Essays.

Resilience of what to what?

Jack Kruf | 2017

What is resilience? Well, there is no simple answer to this. Especially not regarding that of the ecosystem of a city. The concept, you might say, is in development in different sciences and recently entered the public governance domain related to the social-ecological system of society. Can resilience as indicator of the state of an ecosystem be measured? And if so, how are the living and non-living factors within and outside the measured system be calculated? Can it create true insight in the tone of city, society and nature. A first exploration of definitions.

Resilience is relatively new in public governance thinking. Can it be of help in finding the tone of city, society and nature?

Resilience is the new buzzword under public leaders and managers. Millions of years it played an essential role in natural ecosystems, now it has been launched as a new concept for thinking and acting from government perspective. But where is it about? The ability to endure stress and still be able to perform or the capacity to recover after a catastrophe? Maybe both?

The question can not be answered or even is meaningless without putting it in the context resilience of what to what? In our approach we focus on the resilience of the ecosystem city to specific external (abiotic, climate change)) or internal (biotic, virus attack) caused disturbances.

“Resilience has multiple levels of meaning: as a metaphor related to sustainability, as a property of dynamic models, and as a measurable quantity that can be assessed in field studies of socioecological system (SES). The operational indicators of resilience have, however, received little attention in the literature. To assess a system’s resilience, one must specify which system configuration and which disturbances are of interest.”

– Carpenter et al. (2001)

Holling (1973) introduced the word resilience into the ecological literature as a way of helping to understand the non-linear dynamics observed in ecosystems. Since then the concept diversified in all directions. Resilience is wide interpreted and used, it is a difficult to understand concept and therefore possibly of limited use for precise diagnosis and related public governance. Like accountability, the new normal, alignment, roadmap, risk, streamline and sustainability it can become a container or a buzzword.

“Resilience,” like love, is difficult to define, yet everyone – from United Nations Secretary-General Ban Ki-moon to government agencies, company boards, and community groups – is talking about how to build or maintain it. So, is resilience a useful concept or a meaningless buzzword?

– Brian Walker (2015)

For the core definition of resilience, we might to go back to the forest. It is a simple and therefore generally applicable definition.

‘Resilience is the ability to bounce back, basically in the face of disturbance, maintaining functions and structures of the system and recovering from the disturbance.”

– Rupert Seidl (2019)

The resilience of the ecosystem city is telling the story of the balancing act of the population in the present habitat of the city. Of course, there are many layers of habitats within the city and some justify to zoom in and consider resilience on a lower level. In general, it is like when you have plans to investing your money in stocks and funds: results in the past are no guarantee for the future.

It is with resilience like looking into the mirror: you know where you are and where you come from, not so much about where you are going and what will happen. It is hard to predict how future external developments influence the habitat of communities and whether they will exceed the resilience of the system and whether the system is able to tackle change properly.

To let resilience successfully – and Brian Walker (2017) from Resilience Alliance underlines the (urgent) need for this – enter the stage of public governance, it is wise to start with using it always in the context resilience of what to what (Carpenter et al., 2001). There is lots of work to be done for bringing in a proper landing place for resilience into the public domain. The first steps are there.

One thing stands out. In finding the tone of city, society and nature, the measurement of resilience can be helpful. But it is very complex. For that it has to develop further towards a more complete and refined concept. The of what to what question has to be built in.

Bibliography

Carpenter, S., Walker, B., Anderies, J. and Abel, N. (2001) From Metaphor to Measurement: Resilience of What to What?. Ecosystems 4, 765–781. https://doi.org/10.1007/s10021-001-0045-9

Holling, C.S. (1973) Resilience and Stability of Ecological Systems. Annual Review of Ecology and Systematics. Vol. 4:1-23 (Volume publication date November 1973). https://doi.org/10.1146/annurev.es.04.110173.000245

Seidl, R. (2019) Voices of Resilience. https://www.youtube.com/watch?v=755F__a5agM

Walker, B. (2015) What is resilience?. Project Syndicate. https://www.project-syndicate.org/commentary/what-is-resilience-by-brian-walker?barrier=accesspaylog

Walker, B. (2017). Brian Walker at Resilience 2017. Stockholm: Omställningsnätverket Transition Network Sweden.  https://www.youtube.com/watch?v=6G2-IFfRwzM

Het beeld van ‘Resilience’

Jack Kruf

Stichting Civitas Naturalis bevordert het denken én handelen vanuit integrale en holistische principes van publieke sturing. Kennis over en inzicht in het begrip ‘resilience’ – van organismen en levende systemen – is daarbij essentieel.

Het begrip resilience wordt in het raamwerk Cinetone® gehanteerd om diagnose te kunnen stellen van een vraagstuk. Daarbij wordt het systeem van betrokken organisaties bestudeerd. Resilience wordt als volgt gedefinieerd:

Resilience is het vermogen van een organisme om na stress te herstellen in de oorspronkelijke toestand.

Het begrip dient volgens de stichting te allen tijde te worden gebruikt als volgt: ‘resilience van wat voor wat’. Bijvoorbeeld: ‘resilience van een samenleving in lager gelegen gebieden voor de stijging van de zeespiegel’, ‘resilience van een individuele mens voor Covid-19’, ‘resilience van een gemeenschap voor het verlies van dierbaren’, ‘resilience van een natuurgebied voor de constante instroom van stikstof’, ‘resilience van het bodemleven voor het gebruik van kunstmest en bestrijdingsmiddelen’,’resilience van een koraalrif om stijgende temperatuur van het oceaanwater het hoofd te bieden’, ‘resilience van een gemeente om financiële tegenvallers op te kunnen vangen’, ‘resilience van een stad om op economische bedreigingen te kunnen pareren voor de eigen welvaart’.

Het is in resilience waar interne krachten van het systeem en externe invloeden elkaar ontmoeten. Resilience is één van de wezenskenmerken van elk levend systeem. Het is daarin uniek.

Het begrip resilience verbindt het wezen van een levend systeem met dat van haar context, zijnde het krachtenveld vanuit haar omgeving.

Het is duidelijk dat er grenzen zijn aan de resilience van elk systeem. Soms zijn de externe invloeden zo groot en de interne krachten voor weerstand zo klein dat het systeem door het omslagpunt heengaat en overgaat in een andere fase. Sommigen systemen vallen gewoon om, storten in of verdwijnen. Tegen de grootschalige kap door de mens is geen regenwoud opgewassen. Het verdwijnt. Herstel kan wel bij bijvoorbeeld bij bossen In West-Europa, maar de tijd voor herstel is lang. De regeneratie tot een oorspronkelijk bos duurt dan 900 tot 1000 jaar.

De resilience van de stad voor externe invloeden is hoog. De stad heeft een groot weerstandsvermogen, is in balans en vindt borging door de interne krachten van het systeem.© Civitas Naturalis, 2021

De stichting presenteert een tweetal eenvoudige grafische impressies om het wezen van ‘resilience’ te duiden. Deze werken gaan over de stad als organisme, beschouwd als een ecosysteem. De rode stip symboliseert de stad.

Het zwarte deel is het innerlijk deel van het systeem dat weerstand biedt, zoals bijvoorbeeld, een goede geografische ligging, grote bestuurskracht, cohesie in de samenleving, goede infrastructuur of een sterk financieel weerstandsvermogen.

Het witte deel vorm het geheel van krachten en invloeden van buitenaf, die inwerken op de stad, zoals stormen, grootschalige immigratie, temperatuurstijgingen, epidemieën of overstromingen.

De resilience van de stad voor externe invloeden is laag. De stad gaat over het kantelpunt en ‘rolt’ naar een lager systeemniveau. © Civitas Naturalis, 2021

De werken zijn als fine art print leverbaar in diverse formaten. De opbrengst ervan gaat volledig naar de stichting. Neem contact met ons op, indien u hiervoor belangstelling heeft.

Resilient Cities Catalyst

Resilient Cities Catalyst | 2019

The mission is to help cities and communities create catalytic change to solve their most pressing challenges. Building on a legacy, RCC is an independent nonprofit organisation formed by members of the 100 resilient cities (100RC) leadership team, created to empower change in how cities plan and act. Between 2013 and 2019, the 100RC community of practitioners achieved a groundbreaking impact, which they hope to build upon and amplify.

In partnership with a community of urban resilience actors, RCC leverages experience and a pioneering ecosystem of partners and practitioners to apply lessons, insights, and resources to advance this critical work. RCC works with cities to build the local capacities and partnerships needed to understand, prioritise and concretely address each city’s risk and chronic stress as it pursues strategic goals or recovers from a crisis.

Urban Practitioners

RCC is a network of urban practitioners with deep experience in municipal government service design and delivery, public and private funding and financing, and philanthropic partnership development.

“Our resilience approach rests on three pillars – integrated assessment, planning and action, inclusive governance, and a forward-looking risk-based methodology.”

RCC’s resilience approach rests on three pillars – integrated assessment, planning and action, inclusive governance, and a forward-looking risk-based methodology – that build lasting capacity to address the deep-rooted problems that often impede progress at the project, neighbourhood, city and regional scales.

Their professional experiences cover a breadth of technical domains, from economic development to affordable housing to climate change adaptation to urban mobility and beyond. We know the way cities budget, the way cities plan and procure, and how cities operate.

Resilience Experts

RCC is a network of resilience experts who are pioneers in the urban resilience movement. They have collectively partnered with more than 100 cities worldwide to catalyse and support their resilience-building journeys to deliver impact for their communities.

Strategic Conveners

RCC is a group of strategic conveners who understand the importance of bringing uncommon partners and practitioners together. They have built action-oriented communities of practice and networks of diverse actors centred on complex challenges like urban migration, natural infrastructure, seismic resilience, and more.

This publication is part of Ecosystem City: Lessons from the Forest

Global Resilient Cities Network

Global Resilient Cities Network | 2019

The 100 Resilient Cities network continues its goals under the provisional name: Global Resilient Cities Network (GRCN). The year 2019 has been a year of great change.

100 cities from around the world came together under the name 100 Resilient Cities (100RC) at the Urban Resilience Summit in Rotterdam. Rotterdam, as one of the 100 Resilient Cities, acted as the host city because of its exemplary role as a resilient city.

From medio 2019, the 100RC network will continue under the provisional name: Global Resilient Cities Network (GRCN). GRCN is leading the global conversation on building resilient cities, or in other words making cities resilient and future-proof, to accelerate climate action and social and economic resilience, among other things.

Building the future

The GRCN will actively work to design the future of the network in such a way that it is city-led, financially sustainable and impactful. It will also seek funders for projects that increase the social and economic resilience of cities and better protect them from climate change. In addition, work, including funding for projects, will come more from the cities themselves.

Urban resilience demands that cities look holistically at their capacities and their risks, including through meaningful engagement with the most vulnerable members of a community. This is not easy work.

GRCN’s goal is to integrate its way of working towards urban resilience outcomes, measure its collective contribution to global goals and develop various partnerships that will sustain the network for years to come.

Large scope

The scope of the 100RC network, now GRCN, is vast. It is not only about adaptation to the changing climate, in which Rotterdam plays an exemplary role with its water squares, but also about social and economic resilience, as well as energy transition and security. Meanwhile, many cities worldwide are convinced that the concept of a resilient city is a valuable one.

Strong network

The 100RC network was initially pioneered by the Rockefeller Foundation. Its contribution in recent years was to get the global network off the ground with the aim of making cities more resilient through collaboration. It has succeeded, with the city network gaining value, expanding and growing stronger. Cities recognise that they are learning from each other and cities continue to join the network. To that end, the Rockefeller Foundation is winding down its contribution. The network is thus entering a new phase.